به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کرانه بوشهر عزیز غضنفری در یادداشتی نوشت: سیاست در عرصه تئوریک دارای پیچیدگی‌های فراوانی است.
حال تصور کنید وقتی این دانش و مفاهیم پای در عرصه عمل و عینیت بگذارد کار به مراتب پیچیده‌تر نیز می‌شود.
نقطه دشوار سیاست زمانی است که درگیر مسائل خارجی کشورها و بازیگران سیاسی جهان می‌شود. گاه مسائل سیاسی آنقدر غامض می‌شود که حل و فصل آن سال‌ها زمان می‌برد.
حال مسئله‌ای با این ابعاد از پیچیدگی به گونه‌ای ساده و سطحی در نظر گرفته می‌شود که این روزها برخی رسانه‌ها، نیروها و گروه‌های سیاسی مدعی هستند که از طریق مذاکره با غرب در زمینه هسته‌ای و نظایر آن می‌خواهند و می‌توانند همه تحریم‌ها را بردارند!
این ادعا تا اینجا و به‌خودی خود مشکلی ایجاد نمی‌کند؛ چه این‌که ممکن است افراد و رسانه‌ها درباره موضوعات مختلف و خاصه در ایام تبلیغات انتخاباتی دیدگاه‌هایی شاذ داشته باشند؛ اما ماجرا زمانی حساسیت پیدا می‌کند که این وهمیات و برداشت‌های نادرست و ناقص مبنای تصمیم‌گیری در سیاست خارجی قرار بگیرد.
واقعاً موضوعات سیاست خارجی و حل آن‌ها تا بدین حد ساده هستند، یا مذاکره این‌گونه معجزه می‌کند؟! خسارت‌های این طرزتفکر و ساده‌سازی مسائل پیچیده، منافع ملی یک جامعه را بر باد می‌دهد.
مگر ترامپ و کیم جونگ اون رئیس جمهور کره شمالی سه بار دیدار نکردند؛ مگر ترامپ به عنوان اولین رئیس جمهور آمریکا پای در خاک کره ننهاد؛ مگر بین آن دو چندین نامه رد و بدل نشد و رئیس جمهور کره ننوشت:«من نمی توانم لحظه‌ای را که دست جنابعالی را محکم گرفتم فراموش کنم»؛ پس چرا این رخداد، تحریمی را علیه کره شمالی لغو نکرد و یا تعلیق نساخت؟!
اگر سیاست‌مدار ایرانی به برجام به مثابه ابزاری برای گشودن گره‌های تحریم می‌نگرد؛ اما از منظر یک سیاست‌مدار آمریکایی برجام وضع شده تا علاوه بر کنترل ایران اتمی، راهی برای مهار ایران در سایر مولفه‌های قدرت ملی(مانند موشکی و منطقه‌ای) بیابد.
دلیل اصلی خروج ترامپ از توافق هسته‌ای نیز آن بود که ایران در مقابل سیاست فشارحداکثری ترامپ ایستاد و با خواسته‌های خلاف منافع ملی رئیس جمهور آمریکا مبنی بر پذیرش برجام های موشکی و منطقه‌ای مخالفت کرد.
البته تحقق«برجام پلاس» هدف حداقلی ترامپ و تیم همراه او بود.
مطلوب آن‌ها همان بود که جان بولتن در سال۹۷ گفت: بولتن در اجتماع منافقین در پاریس اعلام کرد که انقلاب اسلامی ایران نباید به جشن چهل سالگی‌اش برسد!
نتیجه تمرکز بر ایده مذاکره با غرب برای حل مسائل اقتصادی و برطرف ساختن تحریم‌ها منجر به دردناک‌ترین اتفاقات شد.
جان بولتن در کتاب خاطرات خود بنام«اتاقی که در آن اتفاق افتاد» که اخیرا منتشر کرده نوشته ما(آمریکایی‌ها) تصمیم گرفتیم پس از خروج از برجام و اعمال تحریم‌های نفتی، چنان‌چه ایران مبادرت به فروش نفت در آب‌های بین‌المللی کند،نفت‌کش‌های ایرانی را مورد حمله نظامی قرار دهیم؛ در پی آن آمریکایی‌ها و احتمالاً با همدستی صهیونیست‌ها بعد از ۱۸ اردیبهشت ۹۷ و در دولت اصلاحات و اعتدال چندین نفت‌کش متعلق به ایران را در آب‌های مدیترانه و دریای سرخ مورد اصابت حملات موشکی و… خود قرار دادند!.
در اینجا اگر راهبرد و اقدامات قاطعانه و تاریخی نیروهای مسلح در خصوص اقدامات متقابل و موازنه‌سازی به اجرا در نمی‌آمد تن رنجور اقتصاد ایران به نقطه فروپاشی مطلق نزدیک می‌شد؛ سردار سلامی اخیرا به صراحت و ظرافت شرح کلی آن دوره را بیان کردند: «در آن ایام، ایران اسلامی به قدرتی دست یافت که هرکس از ما کشتی ربود ما هم از او کشتی گرفتیم و هرکس کشتی ما را زد ما هم کشتی او را زدیم تا امروز خطوط کشتیرانی ما از هر قدرتی در عالم امن‌تر باشد».
ابعاد سیاست فشار حداکثری ترامپ در دولت و دوره روحانی و ظریف آنقدر گسترده و چند لایه بود که تاریخ تحریم‌ها چنین دشمنی‌های ظالمانه را به خود ندیده است.
به‌گونه‌ای که اکنون ساز و کارهای برطرف ساختن آن تحریم‌ها از دشوارترین امور است.
عجیب‌تر اما آن‌که همه این اقدامات ضد ایرانی در دولتی رخ داد که ایده مرکزی آن حل ماجرای تحریم‌ها از طریق مذاکره بود! توصیف معجزه‌های مذاکره از سوی برخی رسانه‌ها و نیروهای سیاسی در حالی است که آمریکایی‌ها در ازاء آن همه اقدامات سازنده ایران در اجرای تعهدات برجامی به وظایف خود پای‌بند نبودند و رئیس کل وقت بانک مرکزی در این زمینه عبارت معروف و ماندگار «تقریبا هیچ» را بکار برد.
در اینجا فقط یک «امید» وجود دارد و آن این‌که «دکتر پزشکیان» از تاریخ و آن‌چه بر ملت ایران گذشت «عبرت» بگیرد و با «تنوع سازی» و «توازن گرایی» در سیاست‌خارجی مسیر تحقق منافع ملی را به پیش ببرد و همه تخم مرغ‌ها را در سبد مذاکره با غرب نگذارد.
اظهارنظر صریح دکتر پزشکیان درباره سیاست دولتش نسبت به همسایگان، جبهه مقاومت، اعراب، روسیه، چین و غرب حقیقتاً تحسین برانگیز و امیدآفرین است.
کارشناس مسائل سیاسی
